ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Νέα μεταπολίτευση διάγει η πατρίδα μας, 38 χρόνια μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Και κατά τη γνώμη μου δύο, τουλάχιστον, θετικά αποκόμισα από την εκλογική αναμέτρηση της 6^ης Μαΐου και την προεκλογική περίοδο που προηγήθηκε. Το πρώτο ήταν η σχεδόν παντελής έλλειψη αντιπαράθεσης, με επιχειρηματολογία την δεξιά και την αριστερά, μετά από 70 χρόνια εθνικού διχασμού. Το δεύτερο ήταν η ανανέωση των πολιτικών προσώπων που έγινε σε όλο σχεδόν το φάσμα του πολιτικού κόσμου.

Η προεκλογική περίοδος κινήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της στο δίλημμα μνημόνιο ή αντιμνημόνιο και σε αυτό το σημείο έχω κι εγώ κάποιες σκέψεις.

Είναι αλήθεια ότι ο ελληνικός λαός είναι κατά ενός «μνημονίου»; Ρωτώντας το προηγούμενο χρονικό διάστημα για την κατάσταση που έχει περιπέσει η πατρίδα μας, διαπίστωσα ότι όλοι αναγνωρίζουν τα σφάλματα που έχουμε κάνει τα τελευταία 30 χρόνια. Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι για τα ρουσφέτια, την αναξιοκρατία, τις συντάξεις «μαϊμού», τις κομπίνες με τις επιδοτήσεις, δεν φταίνε σίγουρα οι ξένοι. Για τις στρατιές λαθρομεταναστών φταίμε κι εμείς όχι μόνο οι … Γερμανοί. Στην χειρότερη περίπτωση, αυτοί απλά εκμεταλλεύτηκαν την δική μας ανεπάρκεια ή ίσως και να την ενίσχυσαν.

Αν λοιπόν αναγνωρίζουμε όλοι ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει, γιατί αντιδρούμε τόσο έντονα στην επιχείρηση να συμμαζευτεί το ελληνικό μπάχαλο;

Η απάντηση πρέπει να προβληματίσει έντονα τα κόμματα πριν από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Η αντίδραση μας αφορά την αδικία που συντελείται. Αν δεν παραδεχθούν πρώτα το πρόβλημα δεν πρόκειται να το λύσουν ποτέ. Η λαϊκή ρήση «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» βρίσκει στην περίπτωσή μας απόλυτη επιβεβαίωση. Οι κυβερνώντες ήξεραν τι συνέβαινε και το άφησαν να συντελεστεί ή μάλλον το ενίσχυσαν. Δεν εφάρμοσαν τους νόμους που ψήφιζαν. Γιατί;

Η ερώτηση βέβαια είναι ρητορική, γιατί όποια κι αν είναι η απάντηση, μας βοηθά να μην διαπράξουμε τα ίδια λάθει αλλά όχι να λύσουμε το πρόβλημα.

Και το πρόβλημα είναι η αδικία που συντελείται.

Ο λαός, κατά τη γνώμη μου, δεν αντιδρά στο συμμάζεμα της κατάστασης μέσω ενός «μνημονίου» που θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε και οικιοθελώς. Αντιδρά στα άδικα μέτρα που λαμβάνονται και έχουν κατεύθυνση την μεσαία τάξη, δημιουργώντας στρατιές ανέργων και νεόπτωχων.

Αυτός που θα καταδείξει τρόπο περιστολής των δαπανών και αποπληρωμής των χρεών δίνοντας προτεραιότητα στη δικαιοσύνη, θα είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών. Τα πράγματα είναι απλά. Πρέπει να βρούμε λεφτά και μάλιστα σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Να μας πουν από πού θα τα εισπράξουν και αν συμφωνούμε θα τους στηρίξουμε. Δεν είναι το ίδιο να μειώσουν κι άλλο τις συντάξεις και το ίδιο να φορολογήσουν τις πισίνες και τις καγιέν.

Έχει φιλότιμο ο Έλληνας. Δέχεται τη δικαιοσύνη και επαναστατεί στην αδικία. Αυτό ήταν η 6^η Μαίου. Μια ειρηνική επανάσταση.